Bahçe & Bahçe

Yaşamımda şimdi bir bahçe var. Renklensin diye çiçekler, yaşayan bir alan olsun diye içine ağaçlar bana benzesin diye pofuduk minderler, özenli olsun diye şamdanlar koymaya çalıştığım. Ve o bahçe içinde henüz ekme biçmez gibi faaliyetlere girişmeme rağmen TV seyretme ve telefon kullanma zamanımı % 80 oranında indirdi. Kaanla kumda oynamanın dışında elimi toprağa daldırmamışım 20 yıldır. Nasıl tırnağın arasına girer, kokusu nasıldır, yağmurda nemlenen haline basmak ne kadar iyi hissettirir unutmuştum. Kara değil de kahve hatta sarıya dönük olduğunu hatırlamaz olmuşum. Fena sarabilirim, bebek gibi bakıp abartabilirim. Çakıl taşları alıp süsleyesim,  asimetrik çiçek yolları yapasım var. Binlerce fikrim var, seviyorum seni bahçem. Ve bir kiraz ağacı meğerse tüm çantalarımın önüne geçebilirmiş yarattığı heyecanla. Resmini çekip koymalıyım.

Belli bir doz kurcalama

Bir kez daha survivor izledikçe hayatımı sorgulamayı anlamsız bulmaya başladım. Hani sanki varolanlarımızı sahip olduklarımızı azaltır yalınlaştırdıkça dertler azalacakmış gibi bir inancım var ya , bu programla o inanç boşa çıkıyor. E demek ki; hep bir dert çıkartacaktık kendimize. Varolma şekli bu galiba. Ne yersiz demek yersiz , çünkü var ve hep olacak. Başkalaşacak , azalacak , farklı objelere farklı konulara yönelecek ama herkesin içinde belli bir doz deşme kurcalama var sürüp gidecek. 

Hayatıma dahil olan bu gencecik insanlarımız ithamlarıyla can yaktılar bundan 5 yıl sonra farkına varacaklar ama o didikleme enerjisi başka bir tenlerde vücut bulacak ;) 

Herkese güzel duygular ve iyi niyetler dilerim ...,

Bir , 3 Nisan daha geçti...

Canımmmmmmm; nasıl ....ne zaman 4 yaşına geldin ? 

Bazen çok farkında oldum, çoğu zaman anlamadım. 

Her gün binlerce şükür ettirdin bana, iyi ki; Tanrı bana senin annen olma şansını verdi. 

Zeytin gözlerinin her içi güldüğünde dünyanın en büyük ödülünü alıyorum. Seninle başka dertleri öğreniyor, her daim seviniyorum.

Sen benim, babanın ve benim şansımızsın. 

Şansın en az bizim kadar açık olsun.