Tılsım benim haftaya 4 yaşına basacak olan ve 4 yıldır bizimle yaşayan kedim.
Belgesellerden aldığımız dataları internet ve hayvan ansiklopedileri ile birleştirdiğimizde cinsinin Norveç Orman Kedisi olduğuna kanaat getirdik.
Ben hep hayvanların olduğu bir evde büyüdüm.
Cins cins köpekler , bazen de kedilerle evimizi paylaştım.
Ama onları kaybettiğimde o kadar büyük bir acı yaşıyordum ki, evlendiğimde bir kedi asla planımda yoktu.
Eşimle bir sürü sokak kedisi resmi çekip albüm yapmıştık.
Sonra 2 aylık Tılsım geldi, önce ofise sonra da evimize.
Bir gün pişman olmadım.
Bebekken ofise hergün taşıdığımda, hamileliğimde.
Kaan'ı yeni doğduğunda eve getirdiğimizde o'na tıslarken gördüğümde çok korktum, çok ağladım.
O'nun Kaan'dan korkup tısladığına ve bunu insanların anlamayıp oğluma zarar vereceğini düşünüp benden ayıracaklarından korktum.
Şu an Tılsım Kaan'dan , ayarsız sevgisinden ciddi korkuyor ama aralarında seviyeli bir ilişki var :)
Bunları yaşarken hep kedi sevmeyenleri anladım.
Yadsımadım.
Tümden hayvan sevmeyenlerin dışında kedi sevmeyip köpek seven de önemli bir kitle var.
Kedi görünce çığlık atan, evimizde boy aynası kıran, bizde yemek yemeyen, çocuğunu kucağından indirmeyen arkadaşlarımız var.
Hali ile kedi ile büyümeyince hayvana savaş açarak yaklaşan çocuklar var.
Bu sahnelerde tılsım odaya kapanıyor.
Ben onları anlarken patavatsızca evde hayvan beslenmez , kediden iğrenirim, patilerini çamaşır suyu ile silmek lazım, ne zaman göndereceksiniz gibi konuşanlara ne yapmalıyım çözemedim.
Nasıl bir özgürlük ?
Tılsım yüzünden özür dilemeliyiz sanki...
Nasıl güzel bir duygudan mahrumlar oysa ki.
Tırnaklarını keserlerse tırmalanamayacaklarını düşünmek çok mu zor?
Doğduğundan beri evde beslenen dışarı ile teması olmayan ve sürekli aşılanan bir kedi bir alışveriş merkezinden daha mı mikroplu?
Nerede susturmalı bu insanları?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder