satırlarımı yazamadığım haftalardan birinde 7 günlük NLP eğitimini tamamladım. Kendime ve farkındalığı olan çevreme bir büyülük iyilik yaptım. birşeyler trend olduğu için ondan soğuyan, kaçan, eleştiren, küçümseyen biri olmanın beni ne kadar sığ yapabileceğini anladım. ve bir dilemma aslında. sığ olmamak için kaçınmak moda kültürden ve anlamamak...
ilk 3 günden sonra her gün unuttuğum bir yanım-değerim ışıldadı içimde...
ışıldamayı sevdiğimi itiraf ettim kendime...
paranın satın aldığı şeyleri sevdiğimi ama bunları sevmenin bunlardan ibaret olmak dememek olduğunu.
ne öğrenirsem öğreneyim ÖĞRENCİ olmayı sevdiğimi gördüm.
ÇOCUK olmanın hakkım olduğunu ÇOCUK COCUK konuşma diyenlerin hem kendilerine hem de bana haksızlık yaptıklarını gördüm...
Sadece bir yanıma yapılan haksızlığın beni bitiremeyeceğini gördüm.
İnsanlara değil o an edilen kelimeye karşı konması gerektiğini anladım.
Susmanın her zaman çözüm olmadığını ama bazen de gerekli olduğunu sezdim.
Bu eğitimle çok küçüldüm o kadar ki inanılmaz büyüdüm.
Anı içerden yaşayan biri olduğumu anladım.
Anı dışarıdan yaşamanın verdiği serinliği tattım.
Bu denli içindeyken çemberin - çemberin tadını almanın zorluğunu farkettim.
Ben fark ettim...
Çark ettim...
Bazı şeyleri park ettim...
Cümle kurma özgürlüğümü ÖZGÜRLÜK değerim için yaşamaya karar verdim.
O ne dedi, bu ne dedi, kim ne dedi, harcanan hayatlar bunlar :)
Başka bir hayat başladı...
Uygulaması zor olan, erdem gerektiren bir yolculuk...
Yolculukları severim....
Neden çıkmayayım ki?
Zorlukları da seviyorum sanırım.
Deneyeceğim...
TEŞEKKÜRLER 'BEN'...
İÇ HUZUR, MİZAH, ÖZGÜRLÜK...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder